İmam Hüseyn (ə) Ərəfə duasında belə münacat edir: “İlahi mənim nəfsimə ehtiyacsızlıq ver.”

«اللَّهُمَّ اجْعَلْ غِنَايَ فِي نَفْسِي‏»

İnsanın dünyada təlaşının əsas hissəsi rifah, rahatlıq və təhlükəsizlikdə yaşamaq üçündür. O, zatından qıraq səbəblərlə rifaha can atır; sərvət toplamaq istəyir, amma bunu aləmi bir-birinə vurmaq bahasına əldə etməyə çalışır, özünü aləmin sistemi ilə uyğunlaşdırmaq deyil, aləmin sisteminin onunla uyğunlaşmasını istəyir.

“Lakin insan önündəkini (qiyaməti) danmaq istəyər.” (“Qiyamət” surəsi, ayə 5)

«بَلْ يُريدُ الْإِنْسانُ لِيَفْجُرَ أَمامَهُ»

İnsanın qiyamətə şübhəsi yoxdur, amma azad olmaq və qiyamət məhkəməsi olmadan bütün ömrünü günahda keçirmək, onun qarşısını alacaq bir şeyin olmamasını istəyir. Özünün dəyişməsini deyil, dünyanın onun istəyinə uyğun hərəkət etməsini istəyir. Belə olduqda, puçluğa çatır, Allah, başqaları və dünya ilə əlaqəsi pozulur.

 

Ardı var