عارف واصل کامل، مرحوم میرزا جواد آقا ملکی می نویسد:

 «از یکی از عالمان بزرگ نقل شده است که: او سی سال در صف اول نماز جماعت اقتدا می کرده، پس از سی سال روزی به عللی نتوانست خود را به صف اوّل برساند؛ از این رو، در صف دوّم ایستاد و از این که مردم او را در صف دوّم دیدند گویا در خود خجالتی احساس کرد.

 از این جا متوجه شد که در این مدّت طولانی که در پیشاپیش مردم و در ردیف اول نماز را اقامه می کرده، از روی «ریا» بوده است و تمام آن سی سال نماز را قضا کرد».

مرحوم ملکی ادامه می دهد:

« برادرم! بنگر به این عالم مجاهد و در مقام و منزلتش دقّت نمای که چگونه در این زمان دراز، نماز جماعتش، آنهم در صف اوّل فوت نگردید و با این وصف، متصدّی امام جماعت نشد. و بنگر به احتیاط او، که چگونه به خاطر یک شبهه این همه نماز را قضا کرد و از این جا، عظمت امر اخلاص و اهمیّتی را که علمای سلف برای آن قائل بودند، دریاب!» (المراقبات صفحه141).

آری، آنچه معتبر است، کیفیّت و چگونگی عبادت و عمل است نه کمیّت و کثرت و قلّت آن؛ در قرآن می خوانیم:«لِیَبلُوُکُم اَیُّکُ» اَحسَنُ عَمَلاً» نه «لِیَبلُوَکُم اَیُّکُم اَکثَرُ عَمَلاً».