Mən çox təəccüb etdim və öz-özümdə dedim ki, axı onda belə bir istedadlar yox idi. Nəcəfi-Əşrəfə gəldim və Bəhrul-ulumla görüşdüm. Elmi məclisdə onun çıxışlarını eşitdim və elm dənizindən xəbərdar oldum.

Bir gün xəlvətdən ondan soruşdum: “Ağacan! Biz ki, bir yerdə idik və o zaman sizin bu cür istedadlarınız yox idi. Bəlkə dərslərdə məndən istifadə edərdiniz. Ancaq indi görürəm ki, elmdə yüksək səviyyəyə çatmısınız. Səbəbi nədir?”.

Buyurdu: “Mirzə Əbul-Qasim! Sənin sualının cavabı sirdir. Ancaq sənə deyəcəyəm. Lakin bir xahişim vardır ki, hələ ki, sağam onu heç kəsə deməyəsən”.

O, danışmağa başladı: “Bir gecə Səhlə məscidinə getmişdim. Gördüm ki, İmam Zaman ağa (ə.f) ibadətlə məşğuldur. Dayanıb, salam verdim. Mənim salamıma cavab verdi və buyurdu: “Məhdi, gəl!”.

Mən ədəbə riayət edib bir qədər qabağa gəldim. Buyurdu: “Qabağa gəl”.

Mən Həzrətin (ə.f) yanına getdim.

O, mehr ağuşunu açdı və məni qucaqladı. Sonra mübarək sinəsinə sıxdı. Bu zaman Allah nə istədisə, mənim qəlbimə və sinəmə daxil oldu”. (Həvzəh)

Allahım, cəmi arzusunda olanlara Həzrət Məhdi (ə.f) ilə görüş nəsib et!

 /Deyerler.org/