Ustad Ənsariyan öz xatirələrində nəql edir:

Usta Əbülqasim evimizdə bənnalıq edirdi. İş arası söhbətdə maraqlı bir hadisə danışdı...
Hacı Ağa Bürhan məsciddə pişnamaz idi. Bir şəxs onun haqqında elə sözlər danışdı ki, məndə vəsvəsə yarandı və məsciddə cəmiyyət namazını tərk etdim. Hansı məscidə getdimsə könlümə yatmadı. Ağa Bürhanda bir xasiyyət vardı ki, məscid əhlindən kimsə məscidə gəlməsəydi, həmin şəxsin evinə gedib, səbəbi ilə maraqlanardı. Nəhayət, bizim də qapımız döyüldü. Hacı Ağa Bürhan məscidə gəlməməyimin səbəbini soruşdu. Bəhanə etdim ki, halım yaxşı deyil. Amma onu yola salandan sonra vicdan əzabı məni rahat buraxmadı. Gecə yarı namaza durub, Allahla raz-niyaz etdim, yalvardım ki, bir yolla bu şəxsin yaxşı-pisliyini mənə anlatsın.
Yatdım. Yuxuda gördüm ki, başdan ayağa bədənim, bütün libasım nəcisə bulaşıb. Camaatın gözünə görünməyim deyə tələsik hamama qaçdım. Hamamda adam yox idi. Hansı kranı açdımsa su gəlmədi. Həyəcandan bədənim əsirdi. Bu vaxt arxadan səs eşitdim. Hacı Ağa Bürhan idi. Soruşdu ki, usta Abbas, nə olub? Dedim ki, heç bir krandan su gəlmir. Yaxınlaşıb kranı açdı, su fəvvarə vurdu. Dayanmayıb hamamdan çıxdı. Yuyunub təmizləndim. Birdən oyandım və Allaha şükür etdim ki, məni vəsvəsədən qurtardı. Səhəri gün namaza getdim. Hacı Ağa Bürhan məni təbəssümlə qarşıladı. Dedi xoşhalam ki, rahatsan. Dözməyib, başıma gələnləri və yuxunu ona danışdım...