Tashaio.com - Azərbaycan respublikası rəsmilərinin sionist rejimi rəsmilərinin diplomatic, siyasi aşılama, mediya təbliğatına fikri bağlılığından əlavə son illərdə bu ölkənin İsrailə struktur bağlılığı da intensiv xarakter almış və səbəb olmuşdur ki, sionist rejiminin anti-İran və anti-islam siyasətlərinin davamı Azərbaycan respublikasında öz təzahürünü tapsın. Sionist rejimin baş nazirinin Bakıya səfərindən sonra Azərbaycan şiə fəallarına olan yürüşlər həmin mövzunun nəticələrindəndir. Azərbaycan respublikasının İranla münasibətlərindəki dəyişiklik rasional bir məntiqə əsaslansaydı ötən bir il ərzində İranofobiya, Qüdrət Həsənquluyev, Fazil Müstafa və digər deputat və Bakı sözçülərin televiziya kanallarında İran islam respublikası prezidentinin Ermənistana səfərini bəhanə edərək onu “siyasi nadanlıq və dini haram” hesab edib İran əleyhinə yaman-yovuz və təhqirlər yağdırmaq bu ölkədə artmamalı idi. Çünki, xüsusilə ötən bir il ərzində İran əlaqələrin inkişafını təmin etmək üçün Azərbaycan respublikasıına külli miqdarda imkanlar vermişdir ki, bu ölkənin rəsmiləri müəyyən dərəcədə dilə gətirmişlər. Neftin ucuzlaşması və büdcə gəlirlərinin azalması nəticəsində Azərbaycan respublikasının çətinliklərlə qarşılaşması və onu cübran etməyə can atdığı bir şəraitdə İranın dəmiryolu xəttini Azərbaycanın dəmir yolu xəttinə qovuşdurması işini sürətləndirməyə çalışması belə bir təsəvvür yaratmışdır ki, Bakı – Tehran arasında strateji bağlılıqları gücləndirmək üçün qarşılıqlı və mükəmməl etimad yaranmaqdadır. Həmçinin İran öz sərmayəsilə Araz üzərində su elektrik istansiyasını tikməsi Azərbaycan respublikası prezidenti İlham Əliyevin Tehrana səfəri zamanı bu proyetdə səhmdar olması əslində qarşılıqsız böyük bir siyasi –iqtisadi imkandır ki, Bakının ixtiyarına verilmişdir. Bunu iqtisadiyyat naziri Şahin Mustafayev və digər rəsmilər dəfələrlə bəyan etmişlər. belə bir şəraitdə Bakıda İranofobiyanın intensivləşməsi məntiqi baxımdan qəribə və rasionallıqdan uzaq bir hadisədir. Reallıqda isə İranofobiya son bir il ərzində də intensivləşmişdir. Bunun da sionist mərkəzlərinin təsirindən başqa bir səbəbi ola bilməz. Çünki həmin bir ildə sionist rəsmiləri və mediyası İranı xətər mənbəyi kimi təqdim etmələri daimi xarakter almışdır. Hal bu ki, məntiqin tələbinə görə nüvə sazişi imzalandıqdan sonra sionistlər də İranofobiya siyasətlərindən əl çəkməli idilər. Əməldə isə belə olmadı və sionistlər nüvə bəhanəsini itirdikdən sonra digər bəhanələrə əl ataraq İranofobiya aşılamalarını artırdılar ki, sionist rejiminin xəlvət guşəsinə çevrilən Azərbaycan respublikasında inikasını tapdı. Azərbaycan respublikasının İran siyasətində sözlə əməl arasındakı zidiyyət çox aydındır. İranla dostluq və əməkdaşlığı vurğulayan Azərbaycan rəsmiləri İsraillə ən yaxın münasibətdə olmaqdan əlavə İsraili izləyirlər. Ölkəni Qarabağ böhranı bəhanəsilə İsrailin silah-sursat deposuna çevirmişlər. Özləri də iki ölkə (İran və Azərbaycan respublikası) əhalisinin mədəni bağlarını və ortaq mədəni cəhətlərinin aradan aparmaq üçün tarixi saxtalaşdırmaq kimi fundamental anti-İran siyasətlərini, etnik təhrikləri, şiə düşmənçiliyi, əhalinin mədəni və mzəhəbi meyillərini dəyişdirməyə çalışırlar. Hətta son bir il ərzində bu səylər multikulturalizm ili adı ilə intensivləşmişdir. Bundan əlavə İran –Azərbaycan arasında ticari və iqtisadi əlaqələrin genişlənməsinə Bakının şərtlər qoyması və bu haqda səhlənkarlıq etməsi, dəmiryolu planında ağır şərtlər qoyması və dolayı əngəlləmələri _bu planın Tehrandan çox Bakı üçün zəruri olmasına rəğmən göstərir ki, Bakının İranla münasibəti haqqındakı əməli siyasəti söz siyasətindən fərqlidir. İranla münasibətini genişləndirməyə dair zahiri işlər görsə də əlaqələrini məhdud saxlamağa çalışır.  Əlbəttə iki ölkə əhalisi arasında tarixi, qəlbi və məzhəbi əlaqələrin olması Bakıdakı anti-İran ünsürlərin başboğazlığı əksər hallarda əks nəticə vermişdir. Əlbəttə İran da öz növbəsində informasiya vasitələri yolu və hesablanmış siyasi, təbliğat reaksiyaları ilə anti –İran qüvvələrinin sarsaqlamalarını pozmalıdır ki, bu kimi sözlərin mənfi təsirini azaltsın. Çünki, Azərbaycan respublikasında İranın ehtimalı hücumu haqqında məclis spikerinin sözlərinə inanan adamlar olmalıdır. Hətta belə bir ehtimalı da rasional reaksiyalarla aradan aparmalıdır. Çünki sükut və passivlik istənilən nəticəni vermir. Necə ki, Azərbaycan respublikası ilə münasibətlərdə görsənən son illədəki sükut və passivlik bu ölkədəki anti-İran qüvvələrinin daha cəsarətlənməsinə gətirib çıxarmışdır. Azərbaycan respublikasının siyasi strukturunda əsas dəyişikliklər olmadan, sionizmdən siyasi və fikri asılılıq aradan getmədən Bakının anti-İran dalğaları aradan getməyəcəkdir. Örnək üçün deyə bilərik ki, İranın xarici siyasət aparatları və bütün əlaqədar təşkilat və qurumları hər il ardıcıl olaraq iki ölkə əlaqələrinin genişlənməsinə çalışır və çoxlu vəsait sərf edirlər. Lakin Bakıda dərialtı istiqamətdə münasibətlərin genişlənməsinin xilafına olaraq iki ölkə arasında tarixi birliyin, dostluq əlaqələrinin, məzhəb vahidliyinin əleyhinə dair kitablar və məqalələr yaymaqla davam etdirilən siyasətə etinasızlıq olur. Azərbaycan respublikası dövləti miladi ilin sonunda mütəmadi olaraq 31 dekabr gününü planlaşdırmişdır ki, İrana qarşı düşmənçiliyi yayır. Hal bu ki, 1989-cu ilində 31 dekabr və ondan qabaq və sonraya aid günlər, yəni SSRİ-nin son günləri Azərbaycan əhalisinin İrana məhəbbətini bildirən günlər idi. Heydər Əliyev və dünya azərbaycanlılarının həmrəyliyi gününü (31 dekabr) planlaşdıranlar bu müsbət, mənəvi və İransevərlik hadisəni millətçi və İrana zidd hadisə kimi saxtalaşdırır və hər miladi ilin sonunda əlaqələrin genişlənməsinə aid bütün nailiyyətləri sovururlar. Azərbaycan respublikasında bu işdə və əlaqədar ünsürlərdə düzəliş olmasa iki ölkə arasındakı siyasi münasibətlərdə qasırğaların şahidi olacağıq.